duin
als woordenboektrefwoord:
- duin:
- v. (-en), als voorwerpsnaam; zandheuvel langs de zee.
- duin:
- o. als verzamelende stofnaam.
als trefwoord met bijbehorende synoniemen: niet gevonden.
als synoniem van een ander trefwoord: niet gevonden.
in het Handwoordenboek van Nederlandsche Synoniemen (1908):
Eene verhevenheid boven de oppervlakte der aarde. Eene zeer kleine verhevenheid noemt men hoogte, eene kleine verhevenheid heuvel, eene groote verhevenheid (meer dan 300 M. boven den zeespiegel) berg. Eene verzameling van bergen heet een gebergte. Een aaneengeschakelde rij van bergen heet bergketen. De verbindingslijn tusschen de verschillende toppen eener bergketen heet de bergkam, terwijl men onder bergrug meer verstaat het naar weerszijden afhellend, gebogen vlak, waarin de verbindingslijn tusschen de hoogste toppen eener bergketen gelegen is. Vertoont een gebergte geen bepaalden kam dan spreekt men van een berggroep. Duinen zijn de zandheuvels langs het strand, die de natuurlijke zeewering vormen. Hoogvlakten zijn vlakten, die minsten 300 M boven den zeespiegel liggen.
in Woordenboek der Nederduitsche synonimen (1821), band 1, blz. 304:
bij andere sites:
debug info: 0.0026 c
